Paranormal Olaylar

Ezoterizm etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

Como Ustaları ve Masonluk

Masonlar, kendi örgütlerinin cennet bahçesinde Adem tarafından kurulmuş olduğu ya da Tanrı evreni yaratmadan önce bile varolduğu biçimindeki olanaksız bir eskiliği öne süren, sıradan ve yersiz savlarını çoktandır bir yana bırakmışlardır. <a href="https://www.paranormaltr.com/2013/01/masonlukta-gonye-ve-pergel-sembolu.html">Masonluk</a> bu durumuyla da oldukça eski sayılır ve üstelik düşsel bir bağlantı ile süslenmeye gerek duymayacak denli onurlu bir geçmişe sahiptir. Masonluğun bir evrim sonucu zaman içinde gelişip ortaya çıktığı biliniyor. Bu bakımdan masonlar, Masonluğa benzeyen ya da Masonluğun öncülü olabilecek kurumların, nerede ve ne zaman olursa olsun doğuş ve gelişimlerinin incelenmesine özel bir ilgi gösterirler. 
 
İşbirliği ve kardeşliğin kullanımı, gizlilik ilkesinin bulunması, amaçlara sadakatle bağlılık içinde çabaların sürdürülmesi gönüllerin derinliklerinde saklı ülkülerin parlaması için daima esin vermiştir. Como Ustalarının öyküsüne işte bu değerler ışığında bakmak gerekir. Masonluğun yalnızca genel anlamda tarihi bağlarla bağlı olabileceği bu eski örgütün, bir mason örgütü olduğunu ileri sürmek olanaksızdır. Masonluk tarihi ile mimarlık tarihi iç içe geçmiştir. Bu yüzden, mimarlık hakkında yeni bir bilgi, Masonluğun gelişiminin daha iyi anlaşılmasına yardımcı olacaktır. Como Ustalarının tarihi, Masonluğun gerçek tarihinin bir bölümü olabilmesi açısından değil, mimarlık tarihine ışık tutabilmesi açısından çok değerlidir. Como Ustaları örgütü bir çok bakımdan, sonradan spekülatif Masonluğu doğuracak olan, inşaatçı meslek örgütlerine benzerlikler göstermektedir. Ancak, çok hayalperest olmadıkça ya da Masonluk sözcüğüne gereğinden daha geniş anlamlar yüklemedikçe, Como Ustalarını, Masonluğun öz atası olarak görmek olanaklı değildir. 
 İzleyen satırlarda adım adım geliştirmeye çalışacağım kendi kuramım, güya İngiltere'den kaynaklandığı iddia edilen Masonluğun, aslında Gotik mimari ile doğan meslek örgütlerinin arasından zamanla gelişip evrimleştiği biçimindedir. Bu meslek örgütlerinde bulunan ahlak, din ve törensellik tohumları, uygun bir ortam bulma şansına kavuşarak gelişmiş ve XVII. yüzyılda operatif özelliklerin giderek azalması ile tümüyle düşünsel bir yapıya dönüşmüştür. Bu dönüşüm döneminde kimi gizlici (okült) kaynaklardan yeni özellikler de katılmış ve bu gelişim, tüm Masonluğu türetecek olan Londra Büyük Locasının 1717 yılında kurulması ile zirveye varmıştır. Masonluk hakkındaki bilgileri oldukça sınırlı olan Leader Scott, haklı olarak günümüz Masonluğu ile Como Ustalarının Masonluğunu (!) birbirine karıştırmamak konusunda pek dikkatlidir. Bu konu hakkındaki düşüncelerini dile getirdiği bölüm hemen her zaman diğer araştırmacılar tarafından eksik olarak yinelenmiştir. Bir yandan Scott'un iki örgütün tarihsel bağlantısı üzerine geliştirdiği kuramı sunmak, diğer taraftan günümüzde varolan biçimi ile Masonluk hakkında ne denli az bilgisi olduğunu göstermek amacıyla, aşağıda bu bölümün tümüne yer verilmiştir. Alıntı yapılan bölüm Scott'un kitabının 16. sayfasından başlamaktadır: "Bu bölümü yazmaya koyulduğum sırada garip bir rastlantı sonucu, mason örgütlerinin törenleri ve uygulamaları hakkında eski bir İtalyanca kitap elime geçti. Elbette, kitabın adı belli olmayan yazarı işe Süleyman Tapınağının mimarı Adoniram'dan başlıyordu. Çok sayıda işçiyi yöneten Adoniram, tümünü isimleriyle ayırt etmekte zorluk çektiği için, işçileri üç kısma bölmüş: "novices" (çıraklar), "operatori" (kalfalar) ve "magistri" (ustalar). Her sınıf farklı bir işaret ve parolaya sahip olduğu için, ücretleri kolaylıkla ödenebiliyormuş ve böylelikle hile yapmaya yeltenenlere karşı önlem alınabiliyormuş. Çalışanlar arasında aynı gruplaşmanın Roma Collegia'sında da bulunması oldukça ilginçtir. Süleyman zamanında örgütün en başta gelen simgeleri "Süleyman Düğümü" ya da "Sonsuz Düğüm" ile "Judah Aslanı"ymış." "Anonim yazarımız, Masonluğun günümüzdeki tinsel anlamıyla ikinci kez canlanmasının, herkesten çok, Oliver Cromwell sayesinde gerçekleştiğini söylüyor. Tanımladığı mason tören ve uygulamaları Ortaçağ batıl inançlarını, çocuk oyunlarını, kanlı yeminleri ve gizemli bir gizliliği yansıtıyor. Tüm mason işaretleri ve tüm ahlak değerlerinin, mimari bir görünüm altında, mason locası tarafından simgelenen "el dokunmaksınız inşa edilen tapınak" düşünü maskelediğini söylüyor. Asıl önemli olan husus, tüm törensel uygulamalar ve mason amblemlerinin, örgütlenme ve terminoloji açısından, çok uzun zaman önce varolmuş bir gerçeği, Como Ustalarının çalışma düzenini işaretlemeleridir. Tüm mason gizlerini açıklayan bizim isimsiz İtalyan yazarımız, her locanın biri çıraklar, diğeri kalfalar ve sonuncusu üstatlar olmak üzere üç gruba ayrıldığını belirtiyor. Nerede ve ne zaman olursa olsun Como Ustalarında da bu üçlü düzenlemeyi bulmak olanaklı: çıraklar için "Schola", kalfalar için "Laborerium" ve üstatlar için "Opera" ya da "Fabbrica". "Tüm örgütün başında bir "Gran Maestro" ve her locanın başında da bir "Capo Maestro" bulunduğunu söylüyor anonim yazarımız. Ayrıca yine her mason locasında iki "Soprastanti", bir hazineci ve bir katip bulunduğunu da belirtiyor. Bunlar tam olarak Como Ustalarının örgütlenmesinde de yer almaktadır." "Günümüz Masonluğunun içinden çıktığı gerçek kaynağın Como Ustaları olduğu hakkında kesin bir kanıt bulunmamasına karşın, Como Ustaları örgütünün Roma Collegia'sı ile Ortaçağın meslek ve sanat örgütleri arasında bir bağlantı halkası olduğunu kabul etmemiz gerekir." İki örgüt arasında yukarıdaki bölümde dile getirilen benzerlikleri geliştirmek olanaklıdır. Como Ustalarının locaları, Büyük Üstatları, gizleri, "L'Arcano Magistero" adlı gizli bir kitapları vardı; önlük giyerler, kendi aralarında para toplarlar, düşkünlere para yardımı yaparlar, tanıtma işaretleri kullanırlardı. Üstelik günümüz Masonluğuna çok yakın gelen simgeleri de vardı: "J" ve "B" sütunları, pergel, gönye, mozaik döşeme gibi...Ne yazık ki, Como Ustalarının inisiyasyon törenleri hakkında her hangi bir veriye sahip değiliz. Bu alanda araştırmalarını sürdüren Ravenscroft, bazı eski mason geleneklerinin ve özellikle Süleyman Tapınağı ile ilgili olanların, Como Ustaları tarafından korunarak bizlere kadar ulaştığını söylerken belki de haklıdır. Gelecekteki buluşlar bu büyüleyici kuramı doğrulayabilir. Ancak, kişisel kanıma göre, önemli bir olgu bu kuramı tümüyle yanlışlayabilmektedir. Bu olgu, Gotik mimarinin filizlendiği meslek örgütleri ile Gotik mimarinin hiç bir zaman yerleşmediği İtalya'da çalışan Como Ustaları arasında hiç bir bağıntının bulunmamasıdır. Masonlukla bağıntılı olduğu kadarıyla Como Ustaları kuramı, henüz havada kalmış ya da yalnızca emeklemekte olarak nitelendirilebilir. Tüm dikkatlerini Ortaçağ tarihine ve mimarisine yönelten günümüz araştırmacılarının bu ilgi çekici konu ile bağlantılı olarak göstermeleri gereken çok çaba var.

Masonlar, kendi örgütlerinin cennet bahçesinde Adem tarafından kurulmuş olduğu ya da Tanrı evreni yaratmadan önce bile varolduğu biçimindeki...

Como Ustaları

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXVhTZxYzinhbcznyMlB-VPBAX71h-G5kmR2ui-pxxp0ig7XWrkA3l1zdjAqsI0sYfFeuh_fiATArKH-UpLUXk2eO1UhwzCNVnd-CoSbfzzkQ5-rIDy2UIAK7sC1INMMQli8_S8rG65YtI/s1600/como-ustalari.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Como Ustaları Hakkında Bilgi" border="0" data-original-height="182" data-original-width="175" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXVhTZxYzinhbcznyMlB-VPBAX71h-G5kmR2ui-pxxp0ig7XWrkA3l1zdjAqsI0sYfFeuh_fiATArKH-UpLUXk2eO1UhwzCNVnd-CoSbfzzkQ5-rIDy2UIAK7sC1INMMQli8_S8rG65YtI/s1600/como-ustalari.jpg" title="Como Ustaları" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Barbar istilalarının sona ermesi ve Avrupa'nın nispeten sakin bir ortama kavuşmasıyla gelişme fırsatı bulan Orta Çağ uygarlığı ile Roma İmparatorluğu'nun klasik kültürü arasında bir köprü görevi gören "Comacine" (Como'lu) inşaat örgütlerinden, daha önceden Roma Kolejleri ile ilgili bölümde söz etmiştik. Haklarında pek çok söz edilen bu örgütlere özel bir dikkatle bakmak ve onları daha derinlemesine incelemek zamanı geldi. 
 
Como Ustalarından sık sık söz edildiğini duyan bir mason rahatlıkla şöyle dert yanabilir: "Şu Como Ustalarından da, Masonluğun nasıl bu örgütten kaynaklandığını ve Orta Çağ boyunca ateşi söndürmemeyi nasıl başardıklarını dinlemekten de bıktım... Üstelik bu örgüt hakkında hemen hiç bir bilgimiz yok." 
 Aslında bu sözler tam olarak doğru sayılmaz, zira Como Ustaları hakkında oldukça yeterli bir bilgi birikimine bugün sahibiz. Ancak, gerçeklerin ortaya koyduğundan daha fazlasını Como ustalarına mal etmeye kalkışan heveslilere tahammül edilmemesini de haklı görmek gerekir. Ne var ki, bu sorunu şu ya da bu biçimde çözümlemek bizim buradaki amacımızı aşmaktadır. Bilinen olguları ortaya koyarak Masonluk tarihindeki Como Ustalarının katkılarını ifade eden ünlü kuramı açıklamak şu anki gereksinimlerimizi karşılayacaktır. 
 Como Ustaları kuramı ilk kez, "Leader Scott" takma adıyla yazılar yazan ve gerçek adı Lucy Baxter olan bir hanım tarafından, 1899 yılında Londra'da yayınlanan "The Cathedral Builders: The Story of a Great Masonic Guild" (Katedral İnşaatçıları: Büyük bir Mason Örgütünün Öyküsü) adlı eserde ortaya atılmıştır. Bu eseri 1910 yılında yayınlanan ve W. Ravenscroft tarafından kaleme alınan, topu topu seksen sayfalık bir kitapçık izlemiştir: "The Comacines: Their Predecessors and Their Successors" (Como Ustaları: Öncülleri ve Ardılları). Bazı tarih kitaplarının ve ansiklopedilerin dışında, bu iki kitap masonların elindeki Como Ustaları ile ilgili yetersiz kaynaklardır, ancak İtalyanca'da konu ile ilgili geniş bir literatür mevcuttur. 
 Como Ustaları'nın Tarihi 
 Daha önceden gördüğümüz gibi, Roma İmparatorluğunda tüm sanat ve meslekler "Collegia" (Kolejler) adı verilen kuruluşlar etrafında örgütlenmişti. Collegia'nın her biri, belirli bir sanat ya da bir meslek üzerinde tekelci bir denetime sahipti. Barbar istilaları sonucunda bu örgütler içinde bulundukları kentlerle birlikte yok olmuşlar, yalnızca Roma ve Constantinopolis (İstanbul) kentlerinde bulunan bazıları bu yıkımdan kurtulabilmişlerdi. Kuzey İtalya'da bulunan Lombard Krallığı sınırları içindeki sevimli Como gölü kıyısındaki Como kentinde, mimarlar ve yapı ustalarının oluşturduğu bir Collegium'un varlığını sürdürdüğü sanılmaktadır. Bu örgütün nasıl olup da ayakta kalabildiği bir muammadır. Ancak, yörede bulunan büyük taş ocaklarının varlığı bunun nedenlerinden biri olarak kabul edilebilir. Diğer önemli neden, Lombard devletinin nispeten daha gelişmiş ve güçlü olmasıdır. Bu inşaatçılar örgütü Como gölü çevresini yüz yıllar boyunca yurt edinmiş ve böylece örgütün adı "Como Ustaları" biçimine dönüşmüştür. Rivoira'nın yazdığı "Lombardic Architecture" (Lombardiya Mimarisi) adlı esere göre, "Magistri Comacine" (Como Ustaları) sözlerine ilk kez Lombard KralıRotharis (636-652) tarafından düzenlenen yasalarda rastlanmaktadır. Bu yasaların 143. ve 145. maddelerinde Como Ustaları; kendi serf, işçi ve çalışanlarına sahip, her tür yapı işleri için kontratlar ve alt-kontratlar yapmakta tam ve sınırsız yetkili, mimar ve yapı ustalarından oluşan bir meslek ya da kardeşlik örgütü olarak anılmaktadır. Rivoira'ya göre Como yöresinde yapı etkinlikleri hiç bir zaman kesintiye uğramamış, çevrede bulunan çok sayıda taş ve mermer ocakları ile kereste atölyeleri işçi çekmeye devam etmiştir. Ricci'nin "History of Italian Architecture" (İtalyan Mimarisi Tarihi) adlı kitabında, Como Ustaları'nın Ortaçağda geçerli kısıtlamalardan uzak tutuldukları ve özgürce dolaşım hakkına sahip oldukları belirtilmektedir. Ancak, yoğun araştırmalara karşın, ne Papalık fermanlarında, ne Karolenj Krallarının yasalarında, ne de dönemin diğer belgelerinde bu açıklamayı kanıtlayacak bir ipucu bulunmuş değildir. Como Ustaları da, diğer meslek örgütleri gibi, yeni üyelerin katılımı ve yeni yapı kontratları sayesinde, diğer kentlerde localar açarak etkinliklerini ve etkilerini yaygınlaştırmışlardır. İtalyan vakanüvislerine göre, Papa II. Gregory tarafından Almanya'ya misyoner olarak gönderilen Saint Boniface yanında yapı sanatında ustalaşmış çok sayıda rahiple birlikte, onlara yardımcı olmak üzere laik mimarlar da götürmüştü. Aynı kaynaklar, 598 yılında İngiltere'ye misyoner olarak giden Saint Augustine'in de yanında yapı işçileri olduğunu; daha sonra Saint Augustine'in manastırların ve kiliselerin yapımı için daha çok adam gönderilmesini Papadan talep ettiğini kaydetmektedirler. Leader Scott, her iki örnekte de, gönderilen laik yapı usta ve işçilerinin Como Ustalarından olduklarını ileri sürmüş ve bu düşüncesini inşaat yöntem ve biçemlerine dayandırmıştır. Benzer biçimde, Como Ustalarının yöntemlerini Güney İtalya, Sicilya ve Normandiya'da bulmak olanaklıdır. İtalya'daki Como kentinden başlayarak çevreye yayılan Como Ustaları kardeşlik örgütü, Avrupa'nın hemen tüm ülkelerinde kendi özgün yapı sanatlarını uygulamışlardır. Büyük ölçüde Merzario'nun yazdığı "I Maestri Comacines" (Como Ustaları) adlı kitaba dayanan Leader Scott, Como Ustalarının tarihini bir özet olarak şöyle ifade etmektedir. İtalya Barbarların istilasına uğrayınca, tüm Collegia örgütlenmesi sindirilmişti. Roma'da bulunan mimarlar koleji Comum Cumhuriyeti'ne (Como'ya) taşınmıştı. Erken Orta Çağ döneminde, Avrupa'daki en önemli yapı örgütü; yasaları, yöntemleri ve çalışmaları ile tam olarak Roma sanatının izlerini taşıyan ve bu bakımdan Roma Collegia'sının devamı niteliklerini gösteren Como Ustaları'dır. İtalyan vakanüvisler, mimar ve yapı ustalarının Saint Augustine'i Britanya Adalarındaki misyonunda izlediklerini kaydetmişler ve diğer İtalyan tarihçiler bu görüşü yinelemişlerdir. O dönemde, yapı işlerinden anlayan rahiplerin bulunması olağandı ve Como Ustalarına bağlı bir rahipler grubu mevcuttu; manastır örgütleri içinde de nitelikli mimarlar bulunmaktaydı. Augustine'in Britanya misyonu hakkında Bede'nin aktardıkları, misyona bağlı mimarların bulunduğunu kanıtlamaktadır. Papanın Britanya misyonu için, eski Roma inşaat geleneklerine bağlı Como Ustaları arasından mimar seçmiş olması güçlü bir olasılıktır. Britanya'daki çalışmaların belgeleri de, bunun doğru olduğunu ortaya çıkarmaktadır. Saxon mimarisinde de, tıpkı Como Ustalarında olduğu gibi, çeşitli kuş, canavar ve hayvan oymaları sık rastlanan süsleme tekniklerindendir. Fizyolojistler, Saxon mimarisindeki oyma konularının Latin kökenli olduklarını ileri sürmektedirler. Britanya misyonunu anlatan Bede'nin ve Hagustald'lı Richard'ın yazılarında kullanılan bazı tümce ve terimlerin, aynen Kral Rotharis'in yasalarında yer almakta olması, bu yazarların Como Ustalarının yapı terimlerine aşina olduklarını ortaya koymaktadır. Eğer bu sıralanan varsayımlar doğruysa, karanlık çağlar boyunca yitirildiği sanılan uygarlık ve sanatların aslında Como Ustaları örgütünün işçi ve sanatçıları tarafından nasıl korunduğunu belirleyen çok önemli açıklamalara ulaştığımız söylenebilir. Como Ustaları, yalnızca inşaatçı olarak düşünülmemelidir; onlar, heykeltıraşlık, resim, mozaik, ağaç işleri ve oymacılık gibi bir çok farklı sanatı, hatta müzik ve edebiyatı da bir arada uygulamayı biliyorlardı. İçinde birçok dost geminin yok olduğu azgın bir denizi aşar gibi, Como Ustaları örgütü, Avrupa'daki fırtına kesilip de, Barbar kavimler barış ve toplu yaşam için hazır duruma gelene dek, uygarlık gemisini yüzdürmeyi başarmışlardı. Eğer mimarlık tarihinde süreklilik hiç aksamamışsa ve daha yakın zamanların yapı örgütleri kendi sanat, gelenek ve göreneklerini eski çağlara bağlayabiliyorlarsa, bu devamlılık karanlık çağlar süresince zinciri koparmamayı başaran Como Ustalarının sayesindedir. Ancak tüm bu varsayım ve açıklamalar henüz yeterince doğrulanmamıştır ve Como Ustaları kuramı hala yalnızca bir kuramdan ibarettir. Her zaman titizlik gösteren Rivoira, tüm bunları kabul etmekte çekingen davranmakta ve Como Ustaları'nın örgütlenmesini ve kullandıkları terminolojiyi yeterince bilmediğimizi vurgulamaktadır. Ancak yine de, onların rollerinin pek önemli olduğunu düşünmekte, yalnızca eski collegia ile bir bağlantı halkası oluşturmakla yetinmeyip, Gotik Mimari ile çiçeklenen Rönesans’ın yollarını da Como Ustalarının döşediğini varsaymaktadır: "Como Ustalarının ya da Lombard yapı örgütlerinin, örgütlenme biçimi ve ne tür dış etkilere açık oldukları tam olarak bilinmese de, Lombard Krallığının son bulmasına kadar varlıklarını sürdürdükleri kesin olarak kanıtlanmıştır. Özgürlüklerin ilk esintisi ve yeni zanaat örgütlerinin ortaya çıkışı ile birlikte, Como Ustaları, kendilerini zamanla geliştirerek yavaş yavaş bir Ortaçağ kurumuna dönüşmüşlerdir. Örgütün üyelerinin, kendilerini daha yetkin bir duygu ve düşünce birliği, daha yoğun bir örgütlenme içinde bulmuş olmaları gerekir. Bu durum onlara, İtalya'daki en yetkin yapı işlerini gerçekleştirmelerini sağlayan üstünlüklerini koruma koşullarını getirmiştir. Bundan fazlasını söylemek olanaklı değil. Ancak, tüm gelenekleri bir yana bıraksak da, yapılar ve anıtlar söylediklerimizi doğrulamaya yeterlidir." Rivoira kadar titiz davranmayan Merzario, benzer bir tanıklık sunmaktadır: "Tüm İtalya'yı kaplayan bu karanlıkta, yalnızca bir tek küçük lamba ışık saçmayı sürdürdü ve geniş İtalya mezarlığında parlak bir kıvılcım olarak kaldı. Bu, Como Ustalarının ışığıydı. Onların tek tek adlarını bilemiyoruz ama, ruhlarının esintisini yüz yıllar ötesinden duyumsayabiliriz. Rahatlıkla söyleyebiliriz ki, 800 - 1000 yılları arasında gerçekleştirilen tüm sanat eserlerinin büyük bir kısmı Como Ustaları kardeşlerinin eseridir. Bilgili kişilerin yetki ve yargısı bu iddiayı doğrulamaktadır." Agostino Segredio da aynı kanıyı taşımaktadır: "İnşaat örgütlerinden ve onların kıskançlıkla sakladıkları gizlerinden söz ederken, Como Ustalarından kaynak bulan ve Ortaçağın en güçlü, en büyük örgütü olan Masonluğu unutmamak gerekir. Como Ustaları, Alpleri aşarak Avrupa'ya yayıldı. Papalar bu örgütü kutsadı, krallar korudu; güçlüler bu örgütün saflarına katılarak onurlandılar. Yapı işleri ile ilgili sanatları büyük bir kıskançlık ile korudular, katı yasalar ve şiddetli cezalar ile başkalarının yapı sanatını öğrenmelerini engellediler. İstekliler, uzun ve zorlu sınavlardan sonra örgüte katılabildiler. Öğretileri ve toplantıları gizemlerle doluydu. Kendi köklerini Süleyman’ın Tapınağında buldular." Leader Scott ise konuyu şöyle özetler: "Günümüz Masonluğunun içinden çıktığı gerçek kaynağın Como Ustaları olduğu hakkında kesin bir kanıt bulunmamasına karşın, Como Ustaları örgütünün Roma Collegia'sı ile Ortaçağın meslek ve sanat örgütleri arasında bir bağlantı halkası olduğunu kabul etmemiz gerekir." Joseph Fort Newton da bu yorumu desteklemektedir: "Roma'yı terk etmelerinden sonra, Mimarlar Collegium'unu izlemenin pek güç olduğu bir dönem başlamaktadır. Ne mutlu ki, yakın zamanda gerçekleştirilen bazı araştırmalar bu çabayı oldukça kolaylaştırmış ve her şeyi tümüyle öğrenmek olanaklı olmasa da, serüvenlerinin büyük bir bölümü aydınlığa kavuşmuştur. Bugüne dek mimarlık tarihinde, Roma'nın klasik sanatı ile Gotik mimarinin başlangıcı arasında bir boşluk olduğu düşünülmekteydi. Aynı biçimde mimarların öyküsünde de, Roma Collegia'sı ile katedral yapıcıları arasında benzer bir kesinti olduğu sanılıyordu. Bu boşluk tam anlamıyla doldurulmamış olsa bile, Leader Scott'un yazdığı, hem bir sanat yapıtı ve hem de yetkin bir araştırma kitabı olan "The Catherdral Builders" sayesinde önemli aşamalar kat edilmiştir. Scott'un kuramı, yitirilmiş bağlantıyı Como Ustalarında bulmaktadır. Bu mimarlar örgütü, Roma İmparatorluğu'nun yıkılmasıyla, Como gölü üzerinde bulunan bir adaya taşınmış ve karanlık çağlar süresince klasik sanatın geleneklerini yaşatmayı başarmıştır. İtalyan mimarisinin farklı biçemleri doğrudan bu örgütten türemiş ve nihayet Como Ustaları, kendi mimarlık uygulamalarını Fransa, İspanya, Almanya ve İngiltere'ye götürmüşlerdir. Böyle bir kuram oldukça zor kavranır ve kesin kanıtlardan yoksun olabilir, ama Scott olabildiğince doğru bir yaklaşım içindedir." Diğer yandan, Como Ustaları kardeşlik örgütünün varlığını bile kabul etmeyen ya da Ortaçağ mimarisindeki etkilerini pek önemsiz bulan yazarlar da vardır. R. F. Gould aşağıdaki satırlarda bunu açıkça ifade etmektedir: "XIII. Yüzyılın başlarında tüm ülkelerde birer inşaatçı Collegia'sı bulunduğu ve bunların Papalığın kutsaması ve koruması altında tüm yeteneklerini dinsel yapıların inşa edilmesine yönelttikleri biçiminde günümüzde genellikle kabul edilmiş bulunan düşünce tümüyle sınırsız bir düş ürünüdür. Pek ünlü, ancak oldukça hayalci bir yapıt olan "Historical Essay on Architecture" (Mimarlık Üzerine Tarihsel bir Deneme) adlı kitabında Hope, "Magistri Comacini" diye adlandırılan bir grup gezgin mimarın Ortaçağ boyunca Avrupa'da etkinlik gösterdiğini belirtmektedir. Bu düşünce geçenlerde Leader Scott tarafından yeniden canlandırılmış ve Como Ustalarının aslında Roma kolejlerinin bir devamı olduğu, Como'da yerleştikleri, Lombard kralları tarafından görevlendirildikleri, güçlü ve iyi örgütlenmiş bir meslek kuruluşu biçimine geldikleri ve tüm Ortaçağ mimarisine egemen oldukları ileri sürülmüştür. Ancak böyle bir kuram, olası olsa bile, Ortaçağ mimarisi üzerindeki karanlığı gidermeye yeterli değildir. O dönemde mimarlıkta karşılıklı etkilenmeler sıkça görülen bir özelliktir; yine de yerel ekollerin çalışmaları öylesine kendine özgü çizgiler taşımaktadır ki, varlığı kuşkulu olan merkezi bir meslek örgütünün etkisi görülmemektedir." Diğer yandan George Edmund Street, Como Ustaları kuramını tümüyle hatalı olarak değerlendirirken; Wyatt Papworth, böyle bir örgütün hiç bir zaman var olmadığını belirtmektedir. Büyük olasılıkla, bu karşı çıkışlar Como Ustaları kuramının abartılmasına gösterilen bir tepkidir. Oysa Leader Scott, Como Ustalarının Avrupa uygarlığını kurduklarını ya da Gotik mimariyi yarattıklarını iddia edecek kadar ileri gitmemiştir. İleri sürülen yalnızca, Como bölgesinde bir mimarlar örgütünün uzun yıllar boyunca varlığını sürdürdüğü ve yaygın bir etki yarattığından ibarettir. Scott, Como Ustalarının diğer ülkelere olan etkisi konusunda titiz davranmış, bir çok konunun henüz aydınlatılmadığı hakkında okuyucularını uyarmıştır. Como Ustaları örgütünün Roma Collegia'sı ile olan bağlantısını kesin bir kanıt biçiminde değil, bir olasılık olarak sunmuştur.

Barbar istilalarının sona ermesi ve Avrupa'nın nispeten sakin bir ortama kavuşmasıyla gelişme fırsatı bulan Orta Çağ uygarlığı ile R...

Bogomiller

Bogomiller: X. Yüzyıldan başlayarak Bizans’ta bulunan din adamları, Bulgaristan’da “Bogomiller” adı verilen yeni bir dinsel akımın gelişmekte olduğunu farkettiler. Akımın kurucusu Bogomil (Tanrı’nın sevdiği) adında bir köy papazıydı. Yaklaşık 930 yıllarında papaz Bogomil yoksulluk, alçak gönüllülük, dua ve tövbe ile geçen bir yaşamı vaaz etmeye koyulmuştu. 
 
X. Yüzyıl ortalarında Bulgar Çariçesi Maria-İrena’nın amcası Istanbul Patriki Theophilaktes, damadı Bulgar Çarı Petro’dan iki endişe dolu mektup alır. Bu mektuplarda Çar, Bulgaristan’da ortaya çıkmış yeni bir dinsel, ama Kilise karşıtı akımı anlatmakta ve bu akımla nasıl başedilmesi gerektiğini sormaktadır. Konuya eğilen Patrik, bu akımın Paflikyanlar’ın yeniden canlanması olduğuna karar verir. 954 Tarihli yanıtında, bu akımı iyi bildiğini ve bu kişilerin Kilise öğretisine geri çağrılmaları gerektiğini yazar. Ancak Patrik’in yanıtı, bu akımı alışılagelmiş bir sapkınlık olarak açıklamasına karşın, bunun Bulgaristan’da yeni ortaya çıkışına şaşırdığını ve bundan pek etkilendiğini açıkça sergilemektedir. 
 Bogomilizm’den ikinci kez sözeden kişi bir Ortodoks Bulgar papazı olan Kozmas’tır: “Çar Petro’nun zamanında Bulgaristan’da Bogomil adlı bir papaz yaşıyordu. O, Bulgaristan’a sapkınlığı eken ilk kişiydi”. Kozmas, bu satırları içeren ve 977 yılında kaleme aldığı risalesinde, Bogomilizmin yeşermesine olanak sağlayan Ortodoks Kilisesinin tembellik ve savurganlığına çatmaktadır. Bogomil’e göre dünya kötüydü, çünkü İsa’nın kardeşi ve Tanrı’nın diğer oğlu olan “Satanael” (Şeytan) tarafından yaratılmıştı; Şeytan, Eski Ahit’teki kıyıcı Tanrı “Yehova”dan başkası değildi. Büyük olasılıkla Bogomil, VI. ile X. yüzyıllar arasında Anadolu’da yaygın olan Paflikyanlar’ın ve Messalianlar’ın düalist inançlarından etkilenmişti. Bogomil akımının inanışlarına göre Ortodoks kilisesinin törenleri, kutsal eşyalar ve ikonalar, aslında Şeytan tarafından yaratıldıkları için anlamsız ve yararsızdılar; Haçtan da nefret etmek gerekliydi, zira İsa haçın üzerinde işkence çekmiş ve öldürülmüştü; Geçerli olan tek dua, gece ve gündüz dörder kez yinelenmesi gereken “Bizim Babamız” duasıydı. Bogomillerin kozmolojik ilkeleri arasında Baba ile iki oğlu önde geliyordu. Baba süperkozmik yörelerde, İsa göklerde, Satanael adlı büyük oğul dünyada egemendiler. Satanael adı, “Tanrı’ya karşı gelen” anlamına geliyordu. Çoğu Düalist topluluklar her iki oğlu da, küçüğünü sevgiden büyüğünü ise korkudan, yüceltiyorlardı. Paflikyanların Şeytanı Tanrı’nın büyük oğlu olarak gördüklerine dair bir kanıt yoktur. Bu nedenle sözkonusu öğretinin kökeni doğrudan Bogomillere dayandırılır. Doğal olarak Bogomiller, hiç kuşkusuz Şeytan’ın kötülük ortakları olarak toprak ağalarını ve soyluları görüyorlar; yeryüzünün tüm mallarını ve zenginliklerini reddediyorlardı. “Eğer iyi bir Tanrı varsa, kötülükler nereden geliyor?” İşte Bogomillerin yanıt bulmaya çabaladıkları soru buydu. IX. ve X. yüz yıllarda Trakya’daki koşullar feodalitenin gelişmesine elverişliydi. Küçük toprak sahibi köylülerin aleyhine güçlü bir feodalitenin boy vermesi, köylü sınıfının sefaletine neden olmaktaydı. Bölgenin sahne olduğu sürekli savaş durumu halkın omuzlarına hergün artan vergiler yüklemekte, yoksulluğa düşen köylüler bir koruyucu (prostasia) aramak zorunda kalmaktaydılar. Aşırı ölçüde sert geçen 927-928 yılı kışını izleyen korkunç bir kıtlık ve veba ile birkaç yıl yinelenen kötü hasat, feodal sınıfa halka ait toprakları olabildiğince düşük fiyatlarla ya da birkaç besin maddesi karşılığında satın alma olanağını vermişti. Bu ekonomik koşullar hiç kuşkusuz Bogomil propogandasının yayılmasına yardımcı olmaktaydı. Yaygın sefalet, bir yandan Bogomillerin çağrısına uygun zemin hazırlarken, diğer yandan gelişen bir feodalitenin oluşmasını hızlandırıyordu. Tüm kudret ve zenginlikler bir azınlığın elinde toplanıyordu. Bu sosyal dengesizlik Bogomillerin sert karşı çıkışlarına yol açmaktaydı. Bogomil inancının sosyo-politik temeli, Bulgar köylüsünün toprak ağalarına karşı gelişen tepkisi olmuştur. Bu tepki yadsıyıcı, olumsuz, bozguncu bir tepkiydi ve hiç kuşkusuz Çar Petro ve oğullarının dönemlerinde Bulgaristan’ın gerilemesine yol açmıştı. Kozmas’ın risalesini yazdığı dönemde Bogomilizm yeni gelişen bir akımdı ve kısa süre önce Bizans İmparatoru Yohan Tzimises, Philippopolis (Filibe) civarındaki yörelere Paflikyanları göçe zorlamıştı. Bu bağlamda, hoşnutsuzluk yaratan ekonomik durumun ve yörede aniden ortaya çıkan düalist Paflikyan inançlarının Bogomilizmin temelini oluşturduğu düşünülebilir. Genel kural olarak Bogomil öğretisi, Gnostik akımlardan aktarılmış düalizm ile olabildiğince tam uygulanması istenen Hıristiyan öğretisinin arasındaki gizli ya da açık karşılaştırmalarda belirginleşiyor. Bir akımın ilerleyip gelişmesi, yalnızca dış etkiler ve üyelerinin ateşli çabalarıyla açıklanamaz. Ortam elverişli, insanlar etkilenmeye hazır olmalıdır. Bu koşullar, o dönemde Bulgaristan ve Bosna’da yeterince bulunuyordu. Bogomiller ne et yiyorlar, ne de şarap içiyorlardı; evliliğe de karşıydılar. Topluluklarında hiyerarşik bir düzen yoktu. Birbirlerine günah çıkartıyorlar, birbirlerini affediyorlardı. Zenginleri eleştiriyorlar, soyluları aşağılıyorlar ve sıradan insanları, edilgin bir direniş göstererek, efendilerine başkaldırmaya davet ediyorlardı. Bogomil akımının başarısı, Kilisenin zenginlik ve ihtişamı ile papazların değersizliklerinin yarattığı düşkırıklığından kaynaklanan toplu bir adanmışlıkla açıklanabilir. Ancak asıl etken, giderek yoksullaşan ve toprak köleliğine bile razı olan Bulgar köylülerinin, toprak sahiplerine ve Bizans işbirlikçilerine duydukları nefretti. Ortodoks inançlarına bu denli karşı çıkan bir öğretinin, ister istemez bölgenin sosyal yaşamının tüm ögeleri üzerinde önemli yankıları olmuştu. Özellikle Kilise ile Devlet çıkarlarının böylesine içiçe olduğu bir dönemde Ortodoks inancının reddi, kaçınılmaz olarak yasalara bir başkaldırı ve toplumsal düzenin tümüne yöneltilmiş bir meydan okumaydı. Bogomiller halkı sivil itaatsizliğe çağırıyorlardı: efendilerine itaat etmemeyi, zenginleri hor görmeyi, Çar’dan nefret etmeyi, Çar’a hizmet edenleri alçak olarak değerlendirmeyi, soyluları gülünç duruma düşürmeyi, her ırgata ağası için çalışmayı reddetmeyi öğütlüyorlardı. Bu sosyal anarşizme karşı Kilise, siyasi yetkenin kutsallığını ileri sürerek karşı çıkmaya çabalıyor, Çar ve soyluların Tanrı tarafından görevlendirildiklerini ileri sürüyordu. Ancak bu toplumsal anarşizmin rolü abartılarak, Bogomilller Ortaçağ’ın komünistleri gibi değerlendirilmemelidir. Bogomilizmin eşitlik ilkesi, yoksulluk ve ahlaki saflık arayışlarından türemiştir. Feodaliteye karşı savaşımları adeta İyilik ve Kötülük arasındaki kozmik savaşın toplumsal düzeye oturtulması gibidir. Yalnızca bu anlamıyla bile Bogomilizm, feodalitenin gelişimine karşı koymuştur ama, esas olarak hiçbir zaman bir politik akım biçimine dönüşmemiştir. Bogomiller herşeyin üstünde dinsel vaizler olarak kalmışlar, sivil işlevlere ilgi duymamışlardır. Gönüllü yoksullukla birlikte, çalışmanın Bogomiller tarafından hor görülmesi, gezgin keşiş tipini ortaya çıkarmıştır. Bu nitelik, Paflikyanlardan çok Messalianlara özgüdür. Bogomillerin edilgin tutumları, onları Paflikyanlardan ayıran en önemli özellikleridir. Bogomillere verilen diğer bir ad olan ve Türkçe “torba” sözcüğünden türemiş olan “Torbeshi”, gezgin Bogomil keşişlerinin omuzlarına astıkları ve içine aldıkları sadakaları koydukları torbadan kaynaklanmaktadır. Günümüzde Torbeshi adı, Makedonya’nın Müslüman Bulgarları olan Pomak’lara verilen bir addır. Bizans İmparatoru II. Basil’in 1018 yılında Bulgaristanı fethinden sonra, birçok Bulgar soylusu zorla İstanbul’a yerleştirilmişti. Bu soylular ve hatta bazı Bizanslı papazlar tarafından kabul edilen Bogomilizm kendi teolojisini geliştirme çabasını sürdürdü. Ne var ki, bu teolojik çabalar sonunda Bogomil akımı ikiye bölündü. Şeytan’ın yetkesini kabul ederek, onu ezeli ve mutlak bir tanrı olarak görenler “Dragovitsa Kilisesi” adıyla örgütlendiler (Dragovitsa, Trakya ile Makedonya sınırı üzerinde bulunan bir köyün adıydı). Şeytanı İsa’nın kötü kardeşi olarak gören eski Bogomiller ise “Bulgarlar” adını aldılar. Dragovitsa kolunun mutlak bir düalizmi, Bulgarların ise ılımlı bir düalizmi savunmalarına karşın, iki grup birbirine hoşgörü ile bakmaktaydı. Bu dönemde Bogomilizm hızlı bir atılım gösterdi; üyelerinin sayısı artarken, Anadolu ve Balkanlar’da yeni topluluklar oluştu. X. Yüz yıl sonlarına doğru Bogomil toplulukları içinde hiyerarşik bir yapı gelişmeye başladı: rahipler ve inananlar birbirinden ayrıldı. Dua ve oruc, kesinlikle uyulması zorunlu uygulamalar haline geldiler; giderek törenlerin sayısı ve ayrıntısı arttı. Bir köylü hareketi olarak başlayan akım, XII. yüz yıl sonlarında, ayrıntılı törenleri ve Hıristiyanlıktan giderek uzaklaşan düalist eğilimleri olan bir manastır tarikatı biçimine dönüştü. XII. Yüz yılın başlarında, Bogomilleri baskı altına almak amacıyla Kilise örgütlenmeye koyuldu. Bunun üzerine Bogomiller Balkanların kuzeyine çekildiler. Buradan yola çıkan Bogomil misyonerleri Dalmaçya, İtalya ve Fransa’ya kadar yayıldılar. Bazı dönemlerde Bogomilizm, devlet düzeyinde de başarılar kazandı. Örneğin; XIII. Yüz yılın ilk yarısında Ban Kulin (1180-1214) yönetimi sırasında Bulgaristan ve Bosna’da resmi din olarak kabul gördü. Bogomilizmin tüm tarihi boyunca sürdürdüğü bir başka belirgin özelliği ise, değişkenlik ve koşullara uyum sağlama yeteneğidir. Bu bağdaştırmacı nitelik, onlara çağrı etkinliklerini sürdürebilme ya da baskıları atlatabilme fırsatını tanımaktaydı. Bogomiller, diğer dinlerle ya da din dışı akımlarla bağdaşmaktan çekinmezlerdi. Bu eğilim zamanla daha belirgin biçime dönüştü ve XIII. Yüz yıldan başlayarak Bogomilizm daha sık olarak Paganizm, büyü ve batıl inançlar ile içiçe geçti. Bu durum, herhangi bir sapkınlığı Bogomilizm olarak damgalayan Ortodoks eğilimini haklı duruma getirdi. XIV. Yüz yılda Bogomilizm giderek etkisini yitirdi ve Osmanlıların Bulgaristanı (1393) ve Bosna’yı fethetmelerinden sonra (1463) Bogomillerin büyük çoğunluğu İslam dinine geçti. Oysa Bogomilizmin dinsel etkileri uzun süre devam etti. Güneydoğu Avrupa’da bazı Bogomil inanç ve kavramları “Apokrifalar” (gizli ya da aslı olmayan İnciller) aracılığı ile yayılmayı sürdürdü. Ortaçağ süresince bu bölgede bir kaç Apokrifa, Jeremias adında bir Bogomil papazının adı ile bağlantılı biçimde elden ele dolaşmaktaydı. Ne var ki, bu kitapların hiçbiri aslında Jeremias’a ait değildi. Örneğin; tüm Ortaçağ Avrupa’sında iyi tanınan “The Wood of the Cross” (Haçın Tahtası) adlı Apokrifa, Gnostik kökenli “Nicodemus İncili”nden alınmaydı. “İsa Nasıl Rahip Oldu” adındaki bir diğer Apokrifa, Bizanslılarca uzun zamandan beri biliniyordu. Bogomiller, bu eski metinlere düalist unsurlar eklemişlerdi. “Haçın Tahtası” adlı Apokrifanın Slovence çevirisi “Tanrı dünyayı yarattığı zaman, yalnızca kendisi ve Satanael vardı…” diye başlamaktaydı. Bu kozmogonik motifin çok yaygın olduğu bilinmektedir, ancak Güneydoğu Avrupa’daki Slavca uyarlamalarda Şeytan’ın rolü alabildiğine abartılmıştı. Kimi Gnostik tarikatların modelini izleyen Bogomiller, Şeytana verdikleri önemi abartarak, düalist yaklaşımlarını güçlendirme yolunu seçmişlerdi. Benzer biçimde “Adem ve Havva” adındaki Apokrifaya da Bogomiller, Adem ve Şeytan arasında gerçekleştirilen bir anlaşma hakkında bir bölüm eklemişlerdi. Bu anlaşma uyarınca, dünyayı yaratan Şeytan olduğu için, Adem ve soyundan gelenler, İsa’nın gelişine kadar Şeytan’a ait olacaklardır. Bu temaya bugün bile Balkan folklorunda rastlanmaktadır. Bu Apokrifaları yorumlama yöntemi “Interrogatio Iohannis” adlı tek otantik Bogomil metninde açıklanmaktadır. İsa ile İncilci Yahya arasında geçen bir konuşmayı içeren sözkonusu metin engizisyon görevlileri tarafından Güney Fransa’da Latinceye çevrilmiştir. Konuşmanın konusu dünyanın yaratılışı, Şeytan’ın düşüşü, Enoch’un göğe yükselişi çevresinde geçer. Aslında metinde yeralan bir çok bölüm diğer Apokrifalardan ve “İncilci Yahya’nın Soruları” adında XII. yüz yıla ait Slavca bir yapıttan alınmıştır. Halbuki, anlatının özündeki teoloji tümüyle Bogomil inançlarını yansıtmaktadır. Yine de bu metnin özgün bir Bogomil yapıtı mı, yoksa Yunanca’dan bir çeviri mi olduğu hakkında kesin bir yargıya varılamaz. Öğreti açısından bu yapıtın büyük olasılıkla eski Apokrifalardan yola çıkılarak Bogomiller tarafından derlendiği söylenebilir. Önemli olan Bogomil Apokrifalarının birkaç yüz yıl boyunca halkın dinsel inançları üzerinde oynadığı roldür. Bogomilizmde Şeytan’a verilen önem, Tanrı’nın edilgenliği ve anlaşılmaz aldırışsızlığı – tüm bu unsurlar ilkel dinlerde de sıkça görülen “Deus Otiosus” motifinin ifadesi olarak düşünülmelidir. Bu inanışlara göre, dünyayı ve insanı yaratan Tanrı, Yaratılış’ın sonuçları ile ilgilenmez, cennete çekilir ve yapıtının tamamlanmasını bir doğaüstü varlığa, yani “Demiurgos”a bırakır. XI. Yüz yılın başlarından itibaren İtalya, Fransa ve Güney Almanya’da Bogomil misyonerlerinin etkinlik gösterdikleri biliniyor. Örneğin, bu misyonerlerin Orleans’ta birçok soyluyu ve hatta rahipleri bile kendi inançlarına çekmeyi başardıkları tarih belgelerinde yer alıyor. Ne var ki, Fransa kralı Robert bu sapkınları ortaya çıkarmakta ve yargılamakta gecikmedi. Batı’nın ilk düalist sapkınları 28 Aralık 1022 tarihinde ateşte can verdiler. Yine de akım yayılmasını sürdürdü. Bu kez İtalya’da yerleşmiş olan Bogomil temelli Kathar (Yunanca Katharos –saf, temiz- anlamına gelen bu isim 1163 yılından itibaren kullanılmaya başlandı) inancı Provence ve Languedoc yörelerine, hatta Pireneler’e kadar misyonerler göndermeye başladı. Provence bölgesindeki topluluklar dört piskoposluk altında örgütlendiler ve 1167 yılında Toulouse’da bir konsil toplandı. Bu konsile Istanbul Bogomil piskoposunun katıldığı ve bu fırsattan yararlanarak Güney Fransa’da birçok kişiyi kendi kökten düalizmine yönelttiği biliniyor. İşte böylelikle Bogomil öğretisi zaman içinde benzer düalist ögeleri içeren Kathar öğretisine dönüştü.

Bogomiller: X. Yüzyıldan başlayarak Bizans’ta bulunan din adamları, Bulgaristan’da “Bogomiller” adı verilen yeni bir dinsel akımın gelişme...

Tatva Saati Nedir?

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiNuzgsoIoFvt1PQ9ENDfrFxbmc6CdqOvujpg4bLLOopXwUy0eNvi_OSRZ0IqkNTldtN2yYxKk6-36aoKNp21OxL6lKJ7IPZGrjOHRQq5VxTd5JWLargihJmnfl2tvxG6wKpPiMSClw6Lg/s1600/tatvasat1+(1).jpg" style="display: inline !important; margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img alt="Tatva Saati" border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiNuzgsoIoFvt1PQ9ENDfrFxbmc6CdqOvujpg4bLLOopXwUy0eNvi_OSRZ0IqkNTldtN2yYxKk6-36aoKNp21OxL6lKJ7IPZGrjOHRQq5VxTd5JWLargihJmnfl2tvxG6wKpPiMSClw6Lg/s200/tatvasat1+(1).jpg" title="Tatva Saati" width="196" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Yukarıdaki resim, Altın Şafak inisiyeleri tarafından yaygınlaştırılan Tatva fenomeni'nin az bilinen bir yönünü göstermektedir. Tatva saati astral gelgitlerin aktığı ve çekildiği zamanları tam olarak hesaplamak için kullanılmaktadır.</div>
 
 
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6a1ceIxYz22cPSAp1EBAQgCFwIkc6E8Q6CNN_PGqSKn_V83el5RX1T3PraiCxE9Udq8dD8OExx5BXGtPxHhL0cX_89uR88kw1TaPyQ1F-kDhDwyT5yBEhLAVLggHHHIlYNaBH-ig9Kc4z/s1600/b3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" height="316" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6a1ceIxYz22cPSAp1EBAQgCFwIkc6E8Q6CNN_PGqSKn_V83el5RX1T3PraiCxE9Udq8dD8OExx5BXGtPxHhL0cX_89uR88kw1TaPyQ1F-kDhDwyT5yBEhLAVLggHHHIlYNaBH-ig9Kc4z/s320/b3.jpg" title="Tatva Saati" width="320" /></a></div>
Burada gösterilen iki resim Whare Ra (Yeni Zelanda Altın Şafak Hermetik Cemiyeti) adepti'lerinden biri tarafından hazırlanan eski bir Tatva Gelgit Hesaplama Cetvelinin taranması ile elde edilmiştir.

Yukarıdaki resim, Altın Şafak inisiyeleri tarafından yaygınlaştırılan Tatva fenomeni'nin az bilinen bir yönünü göstermektedir. Tatva ...

Ezoterik Okullar

Okült uygulama yöntemlerini iki genel gruba ayırarak başlayabiliriz. Bu gruplara "ökült" yol ve mistik yol diyoruz. Okült yolu takip eden kişi veya okul fizik alemine doğmuş (enkarne) olması için çok önemli sebeplerin varolduğunu inanmaktadır. 
 
Günlük yaşam içinde bulunduğu için, esas ilgi alanının burada yattığını ve bu yaşam sürecinin (enkarnasyon) sorumluluklarını ihmal etmemesi gerektiğini düşünmektedir. Aklında bu ideallerle donanmış okültist majikal faaliyetlerini fiziksel cisim ve olayları dönüştürmek, arındırmak ve ilahi kanuna uyumlu duruma getirmek üzere maniple etmek üzere "yukarıdan" güç indirmeye odaklamaktadır. Bu şekilde okültist fiziksel dünyayı dönüştürmenin ilahi planına katılımda bulunduğunu inanmaktadır. 
 
Oysa, mistiğin, okültiste kıyasla tamamen ters bir görüş açışı vardır. O fiziksel alemin bir illüzyon olduğunu ve ona buluşmakla hiç bir şey kazanılmadığına inanıyor. Dolayısıyla, Tanrı ile bir olmanın sürekli vecit halini yaşabileceği ümit ettiği daha yüksek alemlere yükselmek üzere, fizik aleme karşı her türlü maddi bağımlılığı kesip geride bırakmaya çalışır. 
 Bu iki yaklaşımlardan hiç biri yanlış veya doğru değil. İnsanın yaşam misyonuna göre bunlardan birine girmenin farklı nedenleri vardır. Hatta, çoğu mistiğin okültist olarak başladığı ve nihai olarak okültistlerin mistik yola gireceği söylenir. Esas olarak doğudaki geleneksel mister okulları ruhsal disipline yaklaşımları itibarıyla ağırlıklı olarak mistiktir. Diğer yandan, batı tradisyonunun esas okullarının daha fazla okült ağırlıkları olduğunu görüyoruz. Böylece diyebiliriz ki, batı kültürlerin karmaları daha çok fiziksel realiteye hakim olma ve onunla ilgilenmeye dayanır. Doğu kültürlerinin karmaları dünyayı terk edip ebedi olarak ilahi varlıkla birleşmektir. Bu gerçekler günlük yaşamda oldukça açık görülür, batı kültürün teknoloji meşgalesi ve doğu kültürün daha çok ruhsal amaçlara yönelik olması örnek olarak gösterilebilir. Böylece, Batı Mister Tradisyonu, eğitim metodu ve irdeleme konularıyla dikkatli bir şekilde batı psişik yapısına göre uyarlanmıştır ve aynı şekilde doğu sistemleri Asya kültürüne göre uyarlanmıştır. Bundan dolayı doğuluların doğal ortamlarında okült tradisyonu takip etmeleri oldukça zordur, aynı şekilde batılı bir inisiyenin doğulu yolu takip etmesi zor olduğu söylenir ve buna katılıyorum. Zor olmakla birlikte, zihinsel şartlamalarına uymadığı sürece sağlığına da olumsuz etkisi olabilir. Yine de Batı Tradisyonu içinde kendilerini Batı Mister Tradisyonunun bir parçası olarak sunan ama ağırlıklı olarak mistik yaklaşıma yönelik okullar da bulmaktayız. Doğu'da benzeri şekilde, buna ters bir yaklaşıma sahip bazı okullarda görmekteyiz. Bazı kişi ve okulların mistik bir yaklaşıma girdiklerinde, Batı Tradisyonun sıkı bir şekilde bir yeraltı hareketi olup erişilmesi zor olduğu bir döneme rastlamıştır. Bu dönemlerde aydınlanmak isteyen birçok batılılar konuyla ilgili mevcut birkaç kitapla tatmin olmak zorundaydılar. Maalesef, bunların çoğu Doğu okulları ve yöntemlerine yönelikti. Dolayısıyla, bir nesil batılar aydınlanmanın doğudan geldiğini ve dolayısıyla onu bulmak için doğuya gitmenin şart olduğunu düşünerek yetiştiler. Batı Tradisyonu aslında 1960'lı yılların sonunda, hippi dönemine dek tam olarak ortaya çıkmamıştı. Beatles'ler Batı Tradisyonunu duymalarına rağmen, halen tek yolun Doğu'da bulunacağını inanıyorlardı. Dolayısıyla guru avına çıktılar. 60'lı yılların sonu itibarıyla Altın Şafak Tradisyonu ve Wicca'nın yeniden canlanması 70'li ve 80'li yıllarda yavaş yavaş artış göstermiştir. 90'lı yıllarda ise dev adımlar atarak Batı Tradisyonunu uzun bir uykudan kaldırarak halkın gözüne serilmişti. Şimdi, eğer ilgi alanımızın Batı "okült" okulları olduğunu karar vermişsek, Doğu sistemleri tasarlandığı kişilere bırakabiliriz. Bu meyanda Batı sistemini yaşam boyu amaçları edinenler öğrencilerine Doğu metotlar konusunda merak ettiklerini daha ileri bir tarihe dek bir kenara bırakmalarını önerirler. Her iki sistemi bir arada etüt etmek, kıyaslamaya neden olur, bu da çoğu zaman aklı karıştırır. Dolayısıyla, okült bilginin batı ekolleri kendi belirli yolları için en pratik olan uygulamaları keşfedip geliştirmeye yönelmiştir. Bundan dolayı Maji ve Simya okültistler için ilgi alanlarını işgal eden iki öncelikli konu olmuşlardır. Simya esas olarak fiziksel şeylerin doğal saflığını veya ruhsal niteliğini ortaya çıkarmakla ilgili olarak bu kutsal kimya modern dünyada o kadar önemli bir yeri olan modern kimya ve fiziğin doğumuna neden olmuştur. Şimdilik, ilgimiz Batı Okült Kardeşlik (Fraternite) sisteminin temeli olarak majidir. Dolayısıyla majinin ne olduğunu açıklayalım. Ünlü bir adept okültist, Aleister Crowley, bir zamanlar majiyi "irade doğrultusunda değişiklik yaratma yeteneği" olarak tanımlamıştır. Çoğu modern okültist bu tanımı isabetli olarak kabul etmiştir, ancak bu tanımın yeni başlayanlar için biraz açılması gerektiğini hissediyoruz. Crowley istencimize uygun yapabileceğimiz herhangi bir değişikliğin majikal bir faaliyet olduğunu vurgulamak istiyordu. Ancak, bunun doğru kabul etmemize karşın, sadece iradeyle gerçekleştirilen daha olağanüstü değişikliklere insanlar genelde bir majikal fenomen gözüyle bakar. Örneğin, yukarıdaki kuralla göre, eğer su kaynatmak istesek, suyu bir tencereye koyarız ve ocakta ısıtırız ve su kaynar. Suyu kaynatma işine irademizle girdik ve istencimiz gerçekleşti. Daha aşırı bir örnek versek, yağmur yağmasını istesek ve gerekli majikal işlemleri uygulasak, o zaman çoğu kişinin son derece majikal bir faaliyet uyguladığımızı kabul eder. Yine de, Crowley'e göre su kaynatmak veya bulutsuz bir günde yağmur yağdırmak üzere harekete geçireceğimiz kanun ve uygulayacağımız metotlar arasında bir fark yoktur. Tek fark iki sonuçtan birini elde etmek üzere gerekli irade gücüdür. Dolayısıyla, eğer ikincisi majiyse ve her ikisi aynı kanunlarla çalışıyorsa, o zaman birincisi de maji olmalıdır. Her iki şey de o zaman, "irade doğrultusunda yapılan değişikliklerdir." Eğer bu kadarını da kabul edebilirsek, majisyenin uygulaması kapsamında yapabileceği her şeyin daha olağanüstü sonuçlar elde edebilmesi için irade gücünü pekiştirmek ve odaklamak üzere tasarlanmıştır. Çağlar boyunca teknolojinin yardımı olmadan majisyenler birçok değişik uygulamayı keşfederek denemişlerdir. Bunların arasında ritüel, majikal aletler, kehanet, astroloji, invokasyonlar, tentürler ve meditasyonlar vardır. Dolayısıyla, deneyimli majisyen için İrade veya İstence en güçlü majikal alettir. Dolayısıyla, mükemmel bir şekilde geliştirildiğinde bir fırtına yaratabilen, saldırgan bir hayvanı dindirebilen, hastaları tedavi edebilen veya majisyeni havaya kaldırabilen irada gibi güçlü bir aletin geliştirilmesi ve kontrolü büyük itina, kurnazlık ve dikkat ister. Bundan dolayı, tarih boyunca okült okullar majikal adayı eğitmek üzere çok ince ayarlı teknikler geliştirmişlerdir. Majiyi öğretmeyi daha etken getirmek üzere ilk kuralın okul tipi bir ortamı gerçekleştirmekte ön gördüler. Hatta kadim okült okullar sivil eğitimin üzerine inşa edildiği ilk modeldi. Kadim Bilgeler biliyorlardı ki İrade en iyi şekilde katı disiplinin kılavuzluğu altında eğitilirdi, zira derler ki, insanoğlunun tembelleşmesi sonucunda irade zayıflamıştır. Bu şartlar altında, bu kadim Bilgeler okulları ve faaliyetlerini düzenleyen katı kurallar getirmişlerdir. Tüm eğitim dereceli basamaklar şeklinde veriliyordu ve bu başarı derecelerine göre yetkin bir hiyerarşi kurulmuştu. Günümüzde görmekteyiz ki eğitim metotlarında en başarılı okullar mertebelerinde katı disiplin ve bütünlük temin edenler olmuştur. Diğer yandan, bazı çok iyi okullar daha önce katı bir etüt, uygulama, sınav ve yönetim varken, yüksek dereceli üyelerinin aptallığı ve cehaleti yüzünden atalet ve yolsuzlukla çökmüştür. Birçok kez, neden kadimlerin izole bir şekilde solo veya teke tek eğitim yerine okul kurmayı tercih etme gereğini duymuştur diye sorulmuştur. Bunun yanıtı majikal ilişkilerin karmaşık mekanizmasında ve gruplar içinde bu alanda çalışmanın pratik yararlarında bulunmaktadır. İlk başta, gerektiğinde kapalı ve gizli bir grupta daha çok majikal enerji toplanıp yönlendirebilir. Bu seremonyal örgütlerde her yeni derecenin başında yapılan grup seremonileri ile mümkündür. Böyle durumlarda, seremoni öncelikle adayın yararına uygulanır ve seremoniyi bir değişim katalizörü olarak kullanmak üzere, tüm grup kitlesel güçlerini aday üzerinde odaklar. Bu kolektif çabayı yöneten yasaya göre "bütün, parçalarının toplamından daha ağırdır." Beş kişi birlikte çalışsa, beş kişinin ayrı ayrı enerji biriktirmelerine kıyasla daha çok enerji biriktirirler. Bu kanun grup içinde çalışmanın üçte dört temelini oluşturur. daha büyük bir çapta, aynı mekanizmayla tek bir genel veya belirgin amaç üzerinde odaklaşan birçok grup, insan ırkının kollektif bilincini önemli ölçüde etkileyebilir. İnsanlığa hizmet fikri işte burada ortaya çıkmaktadır. Okült eğitimin iki seviyesi vardır 1) Bireyi eğitmek ve ona daha yüksek bir düzeye kılavuzluk etmek, 2) ileri seviyede bireyler toplumun kolektif bilincini etkilemek üzere güçlü enerji odakları oluştururlar, böylece insanlığın evrimine yardımcı olurlar, ama her bir birey enerjilerini çalışmada gönüldaş olan kardeşleriyle özdeşleştirmeli, yoksa güçlerinde birlik olmaz. Teke tek yerine, gruplarda eğitim almanın ikinci nedeni de tek başına hem öğretmen, hem de öğrenci atalete düşebilir veya kabiliyetsizlikle eğitimde başarı derecesinin altını kazar. Birkaç birey özgün becerilerini bir araya getirdikleri zaman tek bir öğrencinin tek bir öğretmenden her konunun ustası olması beklentisine güvenmesinden daha etkin bir şekilde eğitilebilir. Bunun dışında emniyet sorunu da vardır. Sayılarda emniyet olduğuna inanıyoruz. Etken bir majikal çıraklık her zaman yıkıcı etkilere açıktır. Çeşitli yeti mertebelerinde bulunan birçok eğitilmiş birey öğretmen-öğrenci ilişkisini denetlediğinde, aptalca ve tehlikeli durumların ortaya çıkma olasılığı azalmaktadır. Çıktığında da yardımın yakında olma olasılığı daha da artmaktadır. Grup eğitiminden elde edilecek tüm yararlar yanında yine de dikkate alınması gereken bazı sakıncalar da vardır. Yukarıda söz ettiğimiz grup eğitimindeki tüm yaralarında başarı temin etmek üyelerin bütünlük, alçak gönüllülük, azim ve çalışkanlıklarına dayanmaktadır. Maalesef, çok fazlasıyla grup, aralarına adanmamış kişiler sokmakta ve tek bir çürük elmanın bir çuval elmayı bozabileceği son derece doğru olduğu için, grup birliğini bozabilmektedir. Deneyimler göstermiştir ki, İnisiyeler bile Işığın cazibesi yerine atalete daha kolay celbedilmektedirler. Bunu önleminin tek yolu, grubun her yönünü yürütmeye sürekli ilgilenen, ağacı sağlıklı tutmak üzere her an çürük dalları budamaya hazır ve en iyi meyveyi fark edecek güçlü bir liderin varlığıdır.

Okült uygulama yöntemlerini iki genel gruba ayırarak başlayabiliriz. Bu gruplara "ökült" yol ve mistik yol diyoruz. Okült yolu tak...

İnisiyasyon Törenlerinin Nitelik ve Amaçları

Ezoterik örgütlerde, <a href="https://www.paranormaltr.com/2013/01/ezoterik-inisiyasyon.html">İnisiyasyon</a> Törenleri, bireyin benliğini etkilemeyi amaçlayan, ve hem fizik, hem de tinsel birer "sınav" niteliği taşıyan deneyimlerdir. Aslında, inisiyasyon, ezoterik örgüt üyelerinin, haricilere açmamak konusunda yemin ettikleri bir "gizem" dir. 
 
Törenin, katılanların kişiliğine bağlı olmayan, kendiliğinden bir etkenliği vardır. Bu etkenlik törenin kendi özünden kaynaklanmakta olup, töreni yöneten ve düzenleyenlerin, ayrıca diğer katılıcıların kişiliğinden bağımsızdır. Töreni yöneten önemli değildir, önemli olan törenin işlevidir. Buradaki yaklaşım, dinsel yaklaşımla paraleldir; örneğin, namazın değerinin, imamın kişiliğinden bağımsız olması gibi. 
 Diğer taraftan, etkin sonuçlara ulaşabilmek için, törenin ritüeline, en ufak ayrıntısına kadar uyulması gerekmektedir. Ancak, yine de, eğilimleri açısından yatkın olmayan kişilere uygulanan inisiyasyon'nun etkisiz kalması olasıdır. Bu noktada, dinsel yaklaşımdan ayrılınır; örneğin, hristiyanlarda, vaftiz töreni, eğilimine bakılmaksızın herkese uygulanır. Gizemci aradığı ışığa, bilgiye bir anda sezgiyle ulaşabilir. Buna karşılık, inisiye olmuş kişi, bilgiyi ancak, zamanla ve bir takım aşamalardan sırasıyla geçerek elde eder. Bu nedenle, inisiyasyon yolu, uzun, çileli, aktif katılım gerektiren bir yoldur. Bunun sonucu olarak, inisiyasyonu temel alan tüm ezoterik örgütlerde, hiyerarşik bir yapı oluşmuştur. İnisiyasyonun çeşitli aşamaları, üyelerin ulaştığı varsayılan çeşitli yetkinlik düzeyleri, bir takım "derece" lerle, "rütbe" lerle belirlenmiştir. Hiyerarşinin gereği olarak, her ezoterik örgütlenmede, üyelerin seçilmesine, törelerin gözetilmesine, geleneklerin sürdürülmesine egemen olan, çoğunlukla oldukça karmaşık ve ayrıntılı bir organizasyon bulunur. Aynı şekilde, ritüellerin izlenmesinde de, yine hiyerarşik yapının gereği olarak, disipline sıkı sıkıya uyulur.

Ezoterik örgütlerde, İnisiyasyon Törenleri, bireyin benliğini etkilemeyi amaçlayan, ve hem fizik, hem de tinsel birer "sınav" nit...

Ezoterizmde Erginleme / İnisiyason

Türkçe’deki erginlemenin batı dillerindeki karşılığı olan İnisiyasyon/Initiation sözcüğü Latince initiare = başlamak sözcüğünden gelmektedir...

Ezoterizm ve Din

Tarihsel olarak değerlendirildiğinde, ezoterik örgütlerle dinlerin eski çağlarda hemen hemen tümüyle (örneğin Mısır'da Hermetizm, Yunan'da <a href="https://www.paranormaltr.com/2013/01/eleusis-gizemleri.html">Eleusis</a>, Dionysos Misterleri ve Orfizm, Yahudilerde Kabalacılık ve Essen'liler, Ortadoğu ve Akdeniz çevresinde Mithracılık, Manicilik, Hristiyanlık'ta <a href="https://www.paranormaltr.com/2013/01/gnostisizm-nedir.html">Gnostik</a>ler, Katarlar, Şovalye Tarikatları, İslam'da Batıni Tarikatlar), yakın çağlara kadar da kısmen iç içe oluşup geliştiklerini görebiliriz. Bu gün bile, ezoterik örgütlerden bazısı belirli bir din çerçevesi içinde kendini sürdürme çabasındadır. 
 
Yapısal açıdan değerlendirildiğinde, ezoterik örgütlerle dinler arasındaki benzeşim ve ayrımlar kolayca ortaya çıkar. Her iki kurumda da, inançlar ve/veya öğretiler, belirli ayin, tören, ritüeller aracılığıyla pekiştirilmekte; ve bunlar belirli bir hiyerarşinin gözetim ve denetiminde gerçekleştirilmektedir. Gene her iki kurum da, çeşitli simgeler, mitler, efsane ve allegorilerden geniş boyutlarda yararlanmakta; "olumlu bilimlere" ancak kendi ilkelerinin koyduğu sınırlar içinde göz yummaktadır. 
 Ayrımlara gelince, tek bir temel ayrım bulunur: Dinler, inançlarını yayma çabası içinde olduklarından, herkese açık kurumlardır. Diğer bir ifade ile, ezoterik (exotérique)'dirler. Oysa, ezoterik kurumlar, ilkesel olarak, özel nitelikler ve eğilimler taşıyan kişilere açıktırlar.

Tarihsel olarak değerlendirildiğinde, ezoterik örgütlerle dinlerin eski çağlarda hemen hemen tümüyle (örneğin Mısır'da Hermetizm, Yunan...

Ezoterik İnisiyasyon

Ezoterik İnisiyasyon (Erginlenme, Tekris);"dışarıdaki", "yabancı", "harici", "bigâne" kişinin ...

Ezoterizm ve Mistisizm

Ezoterizm ve Mistisizm Ezoterizm ve mistisizm de sık sık karıştırılan kavramlardır. Dilimize Fransızca’dan geçmiş olan Mistisizm köken ol...